Γράφει η Κωνσταντίνα Γογγάκη*

Τις τελευταίες ημέρες μια νέα αντιπαράθεση προέκυψε μεταξύ των πολιτικών «αντιπάλων» του τόπου, με αφορμή την καταγγελία για ύπαρξη των VIP κλινών ΜΕΘ. Η μια πλευρά υποστηρίζει ότι ένας αριθμός κλινών ΜΕΘ στα νοσοκομεία διαφυλάσσεται αυστηρά για την εισαγωγή «επίλεκτων» προσώπων, αντιβαίνοντας έτσι στους κανόνες δικαίου με τους οποίους θα όφειλε η πολιτεία να αντιμετωπίζει κάθε πολίτη. Η κυβέρνηση, απ’ την άλλη, διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την αδικία που, δήθεν, υφίσταται, υποστηρίζοντας ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα αντιμετωπίζει ισότιμα τα δικαιώματα των πολιτών, και δεν είναι πρέπον επομένως να βάλλεται με τέτοιες «ανυπόστατες» κατηγορίες.

Έχει, άραγε, μια τέτοια συζήτηση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα, κάποια λογική βάση;

Όχι, καθώς είναι η πρώτη φορά που ακούγεται κάτι τέτοιο! Από πού κι ως πού προκύπτει ότι το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας ευνόησε ποτέ τον εαυτό του; Πότε πολιτικά και κυβερνητικά πρόσωπα προέβησαν σε οικειοποίηση του συστήματος προς ίδιον όφελος; Πότε, αντί για την ισότητα και την ισονομία, πρωταγωνίστησε η ρουσφετολογική πρακτική των κομμάτων, το «μέσο», οι ημέτεροι, το βόλεμά τους, η ευνοιοκρατία και η κομματική αρπαχτή; Ποιος πολιτικός δέχτηκε να εξυπηρετηθεί ο ίδιος ή κάποιος οικείος του, αδικώντας αντίστοιχα έναν τρίτο, έναν άσημο πολίτη; Ποιος κομματικός εκπρόσωπος, βουλευτής, κυβερνητικός, άρπαξε (αθέμιτα) την ευκαιρία να ευλογήσει τα γένια του, λειτουργώντας εις βάρος άλλων;

Δεν έχουν συμβεί και ούτε συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα!! Το πολιτικό σύστημα είναι άμεμπτο, δίνοντας διαχρονικά το καλό παράδειγμα, και δεν μπορεί να κατηγορείται τόσο αυθαίρετα για υφαρπαγή ή απομύζηση της εξουσίας. Εάν η πολιτεία, όμως, με το ζόρι, μαζί με όσα ιδιαίτερα παρέχει στους πολιτευτές και τους βουλευτές της (: επαγγελματικές διευκολύνσεις, παχυλούς μισθούς, οικονομικά προνόμια, καλυπτόμενα έξοδα γραφείου, ιδιαίτερες γραμματείς και προσωπικό, αστυνόμους για την ασφάλειά τους, σωφέρ για τις μετακινήσεις τους, αμάξια, εισιτήρια και έξοδα μετακινήσεων, αμοιβές για επιτροπές, χαμηλότοκα δάνεια, φορολογικές ελαφρύνσεις, κ.ά.), τους διαθέτει και απόλυτη προτεραιότητα κλινών και ρουσφετιών για αυτούς και τους γνωστούς τους, σε τι φταίνε οι ίδιοι; Να τα απαρνηθούν;

Ή, είναι, μήπως, μεμπτό, την ίδια στιγμή που άλλοι, «κανονικοί» πολίτες, εργάζονται ακατάπαυστα επί τριάντα και σαράντα χρόνια για την εξασφάλιση μιας σύνταξης, εκείνοι να έχουν ψηφίσει για τους εαυτούς τους την μετά από λίγα χρόνια «προσφοράς» εξασφάλιση μιας ισόβιας σύνταξης; Ή, είναι, τάχα, επιλήψιμο, την ίδια στιγμή που από άλλους, «φυσιολογικούς» εργαζόμενους, κρατείται το ένα τρίτο των συνολικών αποδοχών τους για να έχουν μια (ανεπαρκή και απαράδεκτη) δημόσια ασφάλιση, σε εκείνους (εκτός της δημόσιας) να παρέχεται και μια πλήρης ιδιωτική ιατρικο/νοσοκομειακή ασφάλιση, που εκτός των ιδίων καλύπτει και όλα τα μέλη της οικογένειάς τους;

Προσφάτως, μάλιστα, σε μια περίοδο γενικευμένης φτώχειας, οι δικαστές ζήτησαν την εφαρμογή μιας απόφασης του Μισθοδικείου για αύξηση των συντάξεων και για αναδρομικά, που χαρακτηρίστηκε ως δημοσιονομική "βόμβα". Είναι, ίσως, αναμενόμενο και οι «βουλευόμενοι» πολιτικοί, ευνοώντας τον εαυτό τους, να «προστρέξουν» αναλόγως.

Αυτοί οι άνθρωποι, επομένως, δεν θεωρούν ότι ανήκουν στους κοινούς θνητούς, αλλά συνιστούν μια κοινωνική ελίτ, τους ευνοούμενους του θεού. Εξασφαλίζουν για τους εαυτούς τους όσα περισσότερα μπορούν, έχοντας την εντύπωση πως αποτελούν την «τάξη των επίλεκτων». Αποδέχονται με αυταρέσκεια όλα όσα λαμβάνουν, την ίδια στιγμή που ανερυθρίαστα ψηφίζουν την περικοπή του μισθού του δασκάλου και του καθηγητή, ή την περικοπή του δώρου των Χριστουγέννων του δημόσιου υπάλληλου, ή την φορολόγηση των αναδρομικών των συνταξιούχων που ωστόσο επεστράφησαν με καθυστέρηση και χωρίς καν τον προβλεπόμενο τόκο. Κατά τα άλλα επιτελούν λειτούργημα, και όχι «επάγγελμα»…

Επίμετρο

Η σχετική καταγγελία για την επιλογή ασθενών στις κενές θέσεις ΜΕΘ, δεν συνιστά «κεραυνό εν αιθρία», και ας σταματήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνητικών περί δήθεν «συκοφαντίας» τους. Αντίθετα, η όλη πολιτική αντιπαράθεση συνιστά μια αμφίπλευρη υποκρισία, καθώς πολλές φορές έχουμε υπάρξει πρωταγωνιστές ή αυτόπτες μάρτυρες περιπτώσεων «ρεζερβέ» κλινών, αν όχι σε ΜΕΘ, σε δωμάτια δημόσιου νοσοκομείου. Και παρότι είχαμε το νόμιμο δικαίωμα, δεν μας εισήγαγαν στις κενές θέσεις, αλλά τις κράτησαν μήπως τις χρειαστούν για τους εκλεκτούς τους «επωνύμους».

Αυτή η άδικη κατάταξη των ανθρώπων σε σημαντικούς και σε ασήμαντους έχει γίνει κακή συνήθεια, στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας. Η επιλογή «επιφανών προσώπων» στα νοσοκομεία είναι η «αποτύπωση» μιας, μόνο, από τις πολλές πλευρές μέσω των οποίων το υπάρχον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα εξυπηρετεί τον εαυτό του. Η επιλογή, όμως, ασθενών για τις κενές θέσεις ΜΕΘ συνιστά την πιο κυνική και ωμή «αποτύπωση», καθόσον πρόκειται για απόφαση ζωής και θανάτου.

Σε αυτήν την πολιτεία πολλά διαστρεβλώνονται και πολλά έχουν παρερμηνευθεί. «Επώνυμοι», πάντως, είμαστε όλοι, διότι όλοι διαθέτουμε ένα επίθετο. «Επώνυμοι», δηλαδή, δεν είναι μόνο οι γνωστοί, μητροπολίτες, δημοσιογράφοι, τραγουδιστές, μοντέλα, παίκτες φτηνών ριάλιτι, πολιτικοί. Το να είναι κάποιος «μη επώνυμος» δεν σημαίνει, επομένως, ούτε ότι είναι ανώνυμος, ούτε ότι είναι ανύπαρκτος! Αντίθετα, ο «μη επώνυμος» μπορεί να αξίζει πολύ περισσότερο από έναν «επώνυμο».

Η πολιτική αντιπαράθεση στο προκείμενο ζήτημα, θα ήταν ωφέλιμο να ευαισθητοποιήσει λίγο τους κρατούντες, αποτελώντας την αφορμή για την άρση ή έστω τον περιορισμό του φαινομένου της ρουσφετολογικής επιλογής «εκλεκτών», σε βάρος των «υποδεέστερων» άλλων. Η στάση αυτή ανήκει σε ένα κοτζαμπάσηκο, εντελώς παρωχημένο και παλαιοκομματικό πολιτικό σύστημα. Διαχωρίζει κοινωνικά τους ανθρώπους, υποβιβάζοντας και στρεβλώνοντας την αληθινή τους αξία.

Κάποτε θα πρέπει σε αυτή τη χώρα να περιοριστεί η αυθαιρεσία της εξουσίας και να οριστούν τα όρια της ανηθικότητας. Ας γίνει αρχή από τον τομέα του σεβασμού προς τον ασθενή. Την στιγμή της αδυναμίας του έχει καθένας ανάγκη την πολιτεία. Όχι όμως μια πολιτεία απάνθρωπη, που με τις ρουσφετολογικές πρακτικές των κομμάτων επιλέγει στα μουλωχτά να τον πετάξει. Αλλά μια πολιτεία που την πληρώνει για να τον σέβεται, αν όχι ως άνθρωπο, τουλάχιστον ως πολίτη.

* Η Κωνσταντίνα Γογγάκη είναι Καθηγήτρια ΣΕΦΑΑ Παν/μίου Αθηνών διδάσκει το μάθημα «Εισαγωγή στη Φιλοσοφία και στη Φιλοσοφία του Αθλητισμού» καθώς και τα ερευνητικά μαθήματα της Ειδίκευσης «Φιλοσοφίας του Αθλητισμού» του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών