World Stray Animal Day / Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων ή αλλιώς «μέρα προβληματισμού» - Το μεγάλο «αγκάθι», η ρίζα του προβλήματος και αυτοί που σηκώνουν το βάρος

Η χώρα των 3-4 εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων πονάει - Οι ανεξέλεγκτες γεννήσεις το μεγάλο «αγκάθι»

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων, αποφασίσαμε να μην ανεβάσουμε story με αξιαγάπητες γάτες που ζητούν χάδια στον δρόμο ή με σκύλους που λιμοκτονούν αλλά έτρεξαν πάνω μας γεμάτοι χαρά.

Σήμερα, αποφασίσαμε να τονίσουμε αυτή τη ΜΑΥΡΗ εικόνα τής Ελλάδας.

Σήμερα, αποφασίσαμε να ευχαριστήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που σηκώνουν το βάρος, που κάθε μέρα με ιδρώτα και προσωπικό κόστος σώζουν δεκάδες ζώα.

Σήμερα, αποφασίσαμε να υπογραμμίσουμε την κατάσταση και να κοιτάξουμε κατάματα το πρόβλημα -που είναι τεράστιο.

Η λέξη «τεράστιο» φαντάζει πολύ αδύναμη μπροστά στο πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Μιλάμε για περίπου τρία με τέσσερα εκατομμύρια αδέσποτα ζώα σε μία μόνο χώρα.

Οι ανεξέλεγκτες γεννήσεις το μεγάλο «αγκάθι»

Το μεγάλο «αγκάθι» στην Ελλάδα είναι οι ανεξέλεγκτες γεννήσεις. Όπως εξηγεί η Άννα Τοσουνόγλου, πρόεδρος της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας, «δεν ξέρουμε ποιοι, πότε, πού αναπαράγουν ζώα».

Σύμφωνα με την ίδια, η νέα νομοθεσία προσπαθεί να βάλει τάξη αλλά είναι πολύ δύσκολο. «Χρειάζεται συνεχής ενημέρωση της κοινής γνώμης. Θα πρέπει ο κόσμος να ενημερωθεί τόσο για τη νομοθεσία όσο και για ποιον λόγο πρέπει να εφαρμοστεί. Όχι απλά να επιβάλλουμε νόμους, αλλά να γνωρίζουμε τη χρησιμότητά τους», υπογραμμίζει.

Ακόμη ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η χρηματοδότηση, που «πρέπει να είναι συνεχής» και να μην «παγώνει» κάθε φορά που λήγει ένας διαγωνισμός, για παράδειγμα. Η έλλειψη συνεχούς ροής χρημάτων οδηγεί ζώα στο «κενό», καθώς μένουν αστείρωτα ή ανεμβολίαστα.

Τελικά το πρόβλημα ξεκινάει από τους ιδιοκτήτες δεσποζόμενων

«Τα ζώα είναι ασταμάτητα», μάς αναφέρει η κα Τοσουνόγλου, συμπληρώνοντας πως «τα ζώα αυξάνονται γεωμετρικά γιατί όλοι έχουν μάθει ότι υπάρχει ένα καταφύγιο, ότι ο δήμος πρέπει να μαζεύει».

Σύμφωνα με την ίδια, οι άνθρωποι σταματάνε να σκοτώνουν τα κουτάβια, αλλά από την άλλη τα «στέλνουν» στους εθελοντές. «Πρέπει να στοχεύσουμε στην πηγή, που είναι τα δεσποζόμενα ζώα», τονίζει.

«Τα δεσποζόμενα είναι η μάστιγα. Από εκεί ξεκινάει», λέει χαρακτηριστικά η πρόεδρος της ΠΦΠΟ και εξηγεί: «Αν και μαζεύουμε τα αδέσποτα, έχουμε συνεχώς καινούρια. Άρα δεν φταίνε τα αδέσποτα, φταίνε οι ιδιοκτήτες των δεσποζόμενων».

Σε αυτό το σημείο θίγει ακόμη ένα σημαντικό ζήτημα, που συχνά λειτουργεί ως αποτρεπτικός παράγοντας σε άτομα που για παράδειγμα δεν γνωρίζουν για τη σημασία της στείρωσης ή που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες: το κόστος των στειρώσεων. «Πρέπει να διεκδικήσουμε στειρώσεις, από τη στιγμή που πλέον είναι και υποχρεωτικές, οικονομικές. Για όλη την Ελλάδα. Οι αστικές περιοχές έχουν οικονομικές τιμές και οι κηδεμόνες αποφασίζουν ευκολότερα. Σε άλλες περιοχές όμως, μία στείρωση θηλυκού σκύλου μπορεί να κοστίζει 250 ευρώ!», εξηγεί η κα Τοσουνόγλου.

Τι πρέπει, όμως, να αλλάξει;

Τελικά οι νέοι νόμοι αρκούν; Η ατελείωτη δουλειά των εθελοντών αρκεί;

Όχι.

Το πρόβλημα είναι πολύπλευρο και μεγάλο. Σε μία προσπάθεια να «ξεσκαρτάρουμε» τις προτεραιότητες, προκύπτουν τα εξής, όπως τα σημειώνει η Άννα Τοσουνόγλου.

• Φιλοζωική παιδεία: Μέσα στα σχολεία πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν πώς να συμβιώνουν με τα ζώα και ποια είναι η κατάλληλη φροντίδα τους. Αυτό είναι μακροχρόνιος στόχος. Θα το κάνουμε σήμερα και θα έχει αποτέλεσμα μετά από χρόνια.
• Για το τώρα, χρειάζονται ελεγκτικοί μηχανισμοί για τους ιδιοκτήτες. Πρέπει τα ελεγκτικά όργανα να ελέγχουν εντατικά ζώα.
• Φυσικά, οι στειρώσεις.

Κοινωνική, ψυχολογική και οικονομική αφαίμαξη: Η ζωή ενός εθελοντή

Όλα τα παραπάνω, θα ήταν ακόμη πιο «μαύρα» και απαισιόδοξα εάν δεν υπήρχαν οι εθελοντές. Όλοι γνωρίζουν για αυτούς, αλλά λίγοι ξέρουν πώς είναι η καθημερινότητά τους. Η ζωή ενός εθελοντή είναι όντως περίπλοκη. Αν και, τυπικά, κανείς δεν τον αναγκάζει να το κάνει, το «χρέος» μέσα του γιγαντώθηκε όταν είδε πως είναι η μόνη λύση να σωθούν ψυχές.

Σε αυτό το κομμάτι στάθηκε και η κα Τοσουνόγλου, τονίζοντας ότι «η ζωή ενός εθελοντή δεν είναι τόσο γνωστή και συνήθως ο φιλόζωος θεωρείται γραφικός και περίεργος τύπος. Όμως, ο φιλόζωος, δηλαδή αυτός που θα τρέξει να βοηθήσει ένα ζώο, βρίσκεται σε μία συνεχή κοινωνική, ψυχολογική και οικονομική αφαίμαξη».

Ο ίδιος ο εθελοντής, όπως τονίζει, αντιμετωπίζει κοινωνικό αποκλεισμό διότι όταν προσπαθεί να βοηθήσει συνεχώς ζώα αποκόπτεται από τον περίγυρό του. Ψυχολογική επιβάρυνση με συνεχείς καταρρεύσεις, τεράστιες καθημερινές εντάσεις και οικονομική αφαίμαξη.

«Οι δήμοι θα έπρεπε να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όλα. Είναι σημαντικό να το αναδείξουμε αυτό το πρόβλημα γιατί είμαστε και εμείς Έλληνες πολίτες πληρώνουμε τους φόρους μας και δεν θα έπρεπε να βρισκόμαστε σε τέτοια κατάσταση. Θα έπρεπε η πολιτεία να μεριμνήσει για να ελαφρύνει τους φιλόζωους», καταλήγει.

Ζώα στα αζήτητα: Γεννιούνται και πεθαίνουν στα καταφύγια

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων, έχει σημασία να σταθούμε και σε εκείνα τα ζώα που μένουν για πάντα αδέσποτα...

Ο Κωνσταντίνος, είναι εδώ και χρόνια εθελοντής στο Καταφύγιο του Βύρωνα, ακόμη ένα καταφύγιο που γεμίζει συνεχώς και πολλές φορές δεν αδειάζει, αφού οι άνθρωποι έχουν την τάση να επιλέγουν με βάση την ηλικία και την εμφάνιση. Αυτό οδηγεί στο φαινόμενο ζώα να μένουν για πάντα στα αζήτητα.

Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι το γεγονός πως από τα 40 ζώα του Βύρωνα, τα περισσότερα είναι πάνω από 5 ετών, κάτι που αποτελεί τον πρώτο λόγο που βρίσκονται στα αζήτητα. Επίσης, είναι πάνω των 25 κιλών, είναι σκουρόχρωμα και κάποια είναι αρκετά φοβικά, δεν ξεδιπλώνουν τον χαρακτήρα τους με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να μην αφιερώνουν χρόνο να «ξελυθούν» και να τα γνωρίσουν παραπάνω.

Τα φοβικά ζώα, όμως, δεν επέλεξαν να είναι έτσι. Τα πρώτα τους χρόνια τα περισσότερα τα έζησαν απομονωμένα και πεταμένα, ουσιαστικά, σε ένα βουνό ή ένα χωράφι. Όπως μας εξηγεί ο Κωνσταντίνος, που είναι και εκπαιδευτής σκύλων, αυτά τα ζώα δεν κοινωνικοποιήθηκαν όταν ήταν μικρά με αποτέλεσμα τώρα ο κόσμος να τους είναι άγνωστος. Ακόμη ένας λόγος που πολλά ενήλικα είναι φοβικά, δυστυχώς, είναι και η κακοποίηση που ενδεχομένως έχουν βιώσει σε κάποιο διάστημα της ζωής τους.

Υπάρχουν και ενήλικα ζώα όμως, που πρόλαβαν να δουν πώς είναι να ανήκεις κάπου, είχαν το σπίτι τους και εκείνον που νόμιζαν ως άνθρωπό τους. Τελικά, δεν ήταν και πολλοί είναι εκείνοι που όταν ο σκύλος τους μεγαλώσει ή αλλάξει η ζωή τους, πια δεν τους κάνει. «Τα δένουν έξω από το καταφύγιο, τα δένουν στον δρόμο», περιγράφει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος...

«Τις περισσότερες φορές είναι πως δεν μπορούν να διαχειριστούν τον σκύλο τους, από θέμα χρόνου. Ο κόσμος δεν ξέρει. Όλοι παίρνουν σκύλους, χωρίς να ξέρουν να τα μεγαλώσουν», είναι η πρόταση που συνοψίζει το γιατί οι «άνθρωποι» εγκαταλείπουν τους τετράποδους φίλους τους.

Τα παραπάνω αποτελούν τις βασικές αιτίες που κάποια ζώα γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν στα καταφύγια...

Ανοίξτε τα σπίτια σας σε ενήλικα ζώα

Ωστόσο, όταν κάποιος βάλει στην οικογένειά του ένα φοβικό ζώο ή ένα ζώο μεγαλύτερο σε ηλικία και του δώσει αγάπη και φροντίδα, γρήγορα θα το δει να «ανθίζει», να γίνεται ένα άλλο ζώο.

«Του ξαναδίνεις νόημα στη ζωή. Το ξανακάνεις σκυλί. Παίζει, τρέχει, γελάει. Οπότε αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Στα δικά σου χέρια, ένας σκύλος που ζούσε στη μιζέρια και τον φόβο, γίνεται ένα χαρούμενο πλάσμα. Αυτό σου δίνει τρομερά συναισθήματα».

Σε ερώτηση για το πώς θα μπορούσε να «σπάσει» το ταμπού του «δεν θέλω ενήλικο σκύλο, δεν θέλω μεγαλόσωμο σκύλο, δεν είναι άσπρο», ο Κωνσταντίνος απαντά:

«Μία βόλτα σε ένα καταφύγιο, που πολλοί δεν κάνουν γιατί δεν θα το αντέξουν, αρκεί. Να πάρεις έναν σκύλο βόλτα, να του δώσεις χρόνο ή να δοκιμάσεις τη φιλοξενία. Να πάρεις έναν σκύλο που 10 χρόνια είναι σε κλουβί, σπίτι σου. Να του δώσεις την ευκαιρία να σου δείξει τι μπορεί να σου δώσει».

Εκτός, βέβαια του ταμπού, υπάρχει και η σκέψη «θα υιοθετήσω έναν σκύλο 5 ετών, αλλά σε 5-6-7 χρόνια θα πεθάνει»:

«Είναι λογικό, γιατί κοιτάνε τον εαυτό τους. Δεν κοιτάνε την πλευρά του ζώου που θα προλάβει να ζήσει, έστω λίγους μήνες της ζωής του, σε ένα σπίτι. Η θλίψη υπάρχει πάντα αλλά στο τέλος μετράει τι του έχεις δώσει και τι σου έχει δώσει».